از دل

سلام

 مدتی ست که در  گیر و دار درس و دانشگاه و کارهای روزمره همچون حیوان نجیبی در گِل ،فرو

رفته ام!

بعضی موقع ها یکم ریز که می شم می بینم اصلا ما این همه تلاش می کنیم آخرش که چی!نه واقعا به کجا می خوایم برسیم!؟

من که هنوز در اولین قدم ها با این همه چیزهای به ظاهر مشکل دست و پنجه نرم می کنم وای به روزهای در پیش رو!

هر روزی که جلوتر می رم می بینم هر برگش یه رنگه ،انگار این دنیا هم سر سازگاری با کسی نداره،انگار بعد شیطون با خدا عهد کرده که روی خوش به این بنی آدم نشون نده!

یکی نیست بگه آخه لاکردار این پدر ما تو رونده شدن شیطون دخیل بود اما به تو چه هیزم تری فروختیم که اینقدر باهامون تنازع داری!؟

من که وبلاگ زده بودم حرف هایی که تو هر جایی نمیشه گفت رو این جا مکتوب کنم شاید جایگزینی باشه به جای چاه های کوفه ،ولی دیدم که به صد دفتر نشاید گفت ،بی خیالش شدم و هر از گاهی مطلبی به چش ام میاد و می بینم بار معنایی داره پست می کنم تااگه به کار خودم نیومد شاید یه بنده خدایی گذرش به وب ام افتاد ،استفاده ای کرد!

در هر حال تو فصل صد رنگ بهار،همان طوری که همتون مستحضرید درس خوندن آنقدر امر صعبی ست که عمده ی افراد مثل خودم در تلاش اند که به روش های مختلف بپیچونن و زیر بار سنگین و کمر شکن درس خونی نرن!

باز که به خودم میام می گم ،یه کاری رو یا شروع نکنی یا هم که شروع کردی  سفت و سخت تا آخرش بری!

پ،ن:یاد این شعر شهریار افتادم که میگه:

جوانی شمع ره کردم بجویم زندگانی را

نجستم زندگانی را،که گم کردم جوانی را

بایستی کاری کنیم تا فردا روز ،این شعر رو زمزمه نکنیم!

«الهی لا تکلنی الی نفسی طرفة عین ابدا»