کدامین چشمه سمی شد ، که آب از آب می‌ترسد

کدامین چشمه سمی شد ، که آب از آب می‌ترسد

و حتی ذهن ماهیگیر ، از قلاب می‌ترسد ؟

کدامین وحشتِ وحشی ، گرفته روح دریا را

که توفان از خروش و موج از گرداب می‌ترسد

گرفته وسعت شب را غباری آن‌چنان مـُبـهم

که چشم از دیدگاه و ماه از مهتاب می‌ترسد

شب است و خیمه شب بازان و رقص ِ وحشی ِ اشباح

مـُژه از پلک و پلک از چشم و چشم از خواب می‌ترسد

فغان زین شهر ِ کج باور ، که حتی نکته آموزَش

ز افسون و طلسم و رَمل و اسطرلاب می‌ترسد

طنین کارسازی هم ، ز سازی بر نمی‌خیزد

که چنگ از پرده ها و سیم از مضراب می‌ترسد

سخن دیگر کـُن ای بهمن ! کجا باور توان کردن

که غوک از جلبک و خرچنگ از مرداب می‌ترسد ؟ 

(بهمن رافعی)

پ،ن:جدا چرا اینطوری شده ؟این همه بی اعتمادی از کجا سرچشمه میگیره؟چرا این همه محبت و مهر بین اعضای جامعه که هیچ ،اعضای خونواده ها هم کم رنگ شده ؟

گرونی علتش هست!یا پیشرفت های تکنولوژیکی عاملش میتونه باشه!یا اصلا اونا نه ، از هم دیگه خسته شدیم شاید!کی می تونم برا این موهومات ذهنیم نقطه ی روشنی پیدا کنم جز خدا گمون نکنم کسی بتونه یاری ای بهم برسونه!

خدایا بهم توفیق شناخت خودم و اطرافیانم رو اعطا کن!