هبوط

...من از آدم های بد و گناهکار و آدم کش صحبت نمی کنم،از آدم های عوضی و بیخودی و بدلی و ناشیانه و بی معنی و کشکی و«بی همه چیز» و«هیچ و پوچ» و بی مصرف و بی خاصیت حرف می زنم که شایستگی بد بودن و عرضه ی گناه کردن هم ندارند!

مردی که برای لقمه ای نان و پاره ای استخوان دم می جنباند و پوزه بر کفش ارباب می مالد و

تحصیل کرده ی متشخصی که برای احتمال انزال رتبه ای و جلب عنایت بالاتری به جان کسی دعا می کند و یا بقچه ی حمام خانم آقای رئیس را بر می دارد و

آن دانشمند استاد دانشگاهی که وقتی قوام السلطنه ،اکبر خان را صدا می زند او از غیبت وی اغتنام فرصت می کند و خود را پریشان و شوق زده روی کفش های حضرت اشرف می اندازد و با پوشش آن ها را چنان برق می اندازد که سیمای عالمانه و خوشبخت خویش در آینه ی اسکندر که جام جم او است می بیند و از این کشف و شهود که خدایش را شناخت و در نتیجه خودش را، غرق لذت جذبه و خلسه ای عارفانه می شود احساس می کند که به مقام فی ال «او» نائل آمده و لا جرم بقای به ال«او» و حلاج وار می یابد که «در جبه اش جز حضرت اجل نیست»و اقعا هم نیست.

پ؛ن:پاراگرافی رو که انتخاب کردم از ص7 کتاب هبوط نوشته ی استاد بزرگ ،دکتر علی شریعتی هستش ،امیدوارم که مورد پسند واقع بشه ،الحق که نفس این مرد حق بود!

روحش شاد یاد و خاطرش در دل وجا حق طلبان همواره جاوید.