آسودگی

ما زنده از آنیم که آرام نگیریم

موجیم که آسودگی ما عدم ماست

مهدی شنبه 21 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 12:22 ب.ظ

نظرات 4 + ارسال نظر

مهربانو شنبه 21 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 03:10 ب.ظ http://szm64.blogfa.com

خیر مقدم...

ممنون.

امتحان بود و هزار جور درد و ورم!

لیلا امینی دوشنبه 23 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 09:11 ق.ظ http://leilaamini.blogfa.com

تصویرخیلی غریبانه ای انتخاب کردین.شدیدن و عمیقن غریبانه.
تصویر غریبانه!؟
نمی دونم. درست توصیف نمیشه. یه حسی القامیکنه.راجبه شعر هم که هیچی نگم قشنگتره.خودش شیواس. مرسی

عهد من با غربت ناگسستنی ست تا الی الابد!

ممنون که سر زدین.

زیبا دوشنبه 23 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 09:39 ب.ظ

هم سلیقه!!!!
موج باشی...
موجی! موجی؟

ساحل افتاده گفت : گر چه بسی زیستم

هیچ نه معلوم شد آه که من کیستم ؟

موج ز خود رفته ای، تیز خرامید و گفت :

هستم اگر می روم گر نروم نیستم ؟

موج ز خود رفته رفت

ساحل افتاده ماند .

این، تن فرسوده را،

پای به دامن کشید؛

و آن سر آسوده را،

سوی افق ها کشاند .

ساحل تنها، به درد

در پی او ناله کرد:

موج سبکبال من،

بی خبر از حال من،

پای تو در بند نیست !

بر سر دوشت، چو من،

کوه دماوند نیست !

هستم اگر می روم

خوشتر ازین پند نیست !!!

من موجی ِ موج های بی قرار دریام
من عاشق موجم که خستگی ناپذیر خود را به صخره ها می زند و هرگز باز نمی ایستد!

موج برای من نماد روح ناآرام دریاست ،نماد تلاش و خستگی ناپذیری ،نماد استواری با همه ی انعطاف پذیری !

ممنون که سر زدی.